Στις 10 Ιουνίου 2008, η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ/ILO) υιοθέτησε ομόφωνα τη Διακήρυξη της ΔΟΕ για την Κοινωνική Δικαιοσύνη υπέρ μιας Δίκαιης Παγκοσμιοποίησης. Αυτή είναι η τρίτη σημαντική διακήρυξη αρχών και πολιτικών που εγκρίθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Εργασίας από την ίδρυση της ΔΟΕ το 1919. Η Διακήρυξη του 2008 βασίζεται στη Διακήρυξη της Φιλαδέλφειας (1944) και στη Διακήρυξη για τις Θεμελιώδεις Αρχές και Δικαιώματα στην Εργασία (1998), εκφράζοντας το σύγχρονο όραμα της ΔΟΕ στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναγνωρίζει ότι η κοινωνική ανάπτυξη και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι απαραίτητες για την εδραίωση της ειρήνης και της ασφάλειας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Αντίστοιχα, η κοινωνική ανάπτυξη και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς ειρήνη, ασφάλεια και σεβασμό όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών.
Στις 26 Νοεμβρίου 2007, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ όρισε την 20ή Φεβρουαρίου ως την Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης, η οποία γιορτάζεται ετησίως από την 63η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης και έπειτα.
(πηγή: UNRIC)
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
(απόσπασμα)Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους
μας - Τάσος Λειβαδίτης
Επιμέλεια ανάρτησης: Σταυρούλα Δεκούλου
(απόσπασμα)
Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους
μας - Τάσος Λειβαδίτης
Επιμέλεια ανάρτησης: Σταυρούλα Δεκούλου
Εξαιρετικό το ποίημα του σπουδαίου μας ποιητή Τάσου Λιβαδείτη και τόσο επίκαιρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή