(Της Πατρίδας μου η σημαία, Φωτεινή Παππά)
Της Λευτεριάς ο Ύμνος
Βήματα που αχνοφαίνονται
βήματα τιμημένα
σε κάμπους, σε βουνοπλαγιές
με αίμα ποτισμένα.
Κορμιά νεκρά που πλήρωσαν
τη Λευτεριά με πόνο
με θάνατο, με βάσανα
χαμένα μες στο χρόνο.
Ήρωες που σηκώσανε
της Λευτεριάς τα βάρη
που χάθηκαν για ν’ ακουστεί
της λύρας το δοξάρι.
Σκύβω κι ανάβω ένα κερί,
ένα λουλούδι αφήνω
και η ψυχή μου τραγουδά
της Λευτεριάς τον Ύμνο!
Σταυρούλα Δεκούλου
(Αθήνα, 2014)
(ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ , Φωτεινή Παππά)
Με γαλανόλευκη μελάνη
Ανάρια δαντέλα ο αφρός των κυμάτων
στολίζει με χάρη του πελάγου το κυανό.
Φωτιά και μπαρούτι γιομίζει ο αέρας
τουφέκι που στάζει μελάνι, κρατώ.
Κακό και αντάρα θωρώ να ζυγώνει
τον τόπο που τόσο πολύ αγαπώ
περάσανε χρόνια, δεκάδες αιώνες
κι ακόμα δε βρήκε στη Γη, αδερφό.
Μονάχος πασχίζει, τα ιμάτια σκίζει
να μείνει καθάριο το μπλε τ’ ουρανού
χτυπιέται πονάει, μα πάντα λυγάει
στο άψυχο βλέμμα ενός ναυαγού.
Μικρή μου πατρίδα μεγάλων ηρώων
πώς τάχα αντέχεις χωρίς να δακρύζεις
σαν βλέπεις στη λάσπη να ρίχνονται όσα
τόσους αιώνες να σώσεις πασχίζεις;
Μια χούφτα γενναίοι του κόσμου τα τείχη
προτάξαν τα στήθη μπροστά στο κακό,
ματώσαν, πονέσαν, ξανά δε γυρίσαν
μα στήσαν τον ήλιο στον ουρανό.
Κι ανέτειλε το άσπρο που τόσο αγαπάω
στο μπλε να σχεδιάζει έναν σταυρό
γλυκά να φιλάει, με τιμή να σκεπάζει
όσους χαθήκαν για να γράφω... Εγώ!
Σταυρούλα Δεκούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου