"Ταξίδι χωρίς αποσκευές" Κατερίνα Ντούγκα-Κοτοπούλου

Ταξίδι χωρίς αποσκευές – Κατερίνα Ντούγκα-Κοτοπούλου

Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος

Έκλεισα το βιβλίο συγκλονισμένη. Βουβή, με τα μάτια υγρά όχι μόνο γιατί με είχε αγγίξει βαθύτατα, αλλά και γιατί μέσα μου ξαφνικά ένιωσα μια δικαίωση. Δεν είμαι μόνο εγώ που αναρωτιέμαι, που συλλογίζομαι, που αναζητώ. Δεν είμαι μόνο εγώ που τρομάζω. Έσφιξα το βιβλίο στην αγκαλιά μου, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για όσες σκέψεις μου βρήκα μέσα του.

Μια τρύπια τσέπη. Αυτό είναι ο άνθρωπος. Μια τρύπια τσέπη που τίποτα υλικό δεν μπορεί να πάρει μαζί του, καθιστώντας αυτόματα μάταιη κάθε προσπάθεια πλουτισμού και ικανοποίησης των εφήμερων επιθυμιών μας. Γιατί το πολυτιμότερο αγαθό που μας χαρίζεται πάνω στη γη είναι ο χρόνος. Μια χρονική διάρκεια διαφορετική για τον καθένα μας, με απρόοπτα ή όχι. Ένα μακρύ ή σύντομο πέρασμα πάνω στον κόσμο της ύλης με απώτερο σκοπό να ανακαλύψουμε την ψυχή και να χορτάσουμε την καρδιά.

Οι άνθρωποι, πομποί και δέκτες σκέψεων και συναισθημάτων συχνά λειτουργούν σαν καθρέπτες που πάνω τους προβάλλονται οι σκέψεις και οι επιθυμίες μας και αυτό καθαυτό μας κάνει να τους βλέπουμε τόσο οικείους, τόσο όμοιους με εμάς που μέσα από αυτούς αγαπάμε την εικόνα μας και ερωτευόμαστε τον επίπλαστο εαυτό μας.

Όμως ποιοι πραγματικά είμαστε εμείς; Τι θέλουμε στ’ αλήθεια; Τι αναζητάμε; Πόσα όνειρα κι επιθυμίες δεν ξεστομίστηκαν ποτέ στην κατά συνθήκη ζωή μας, ώστε να υπηρετούμε με ακρίβεια τον ρόλο που επιλέξαμε ή μας επιδόθηκε. Πόσο νωρίς σταμάτησε η αναζήτηση του εσώτερου εαυτού μας και η αποκρυστάλλωση των ενδόμυχων σκέψεών μας. Πόσα όνειρα αφήσαμε ανεκπλήρωτο ή πόσα όνειρα εκπληρωμένα δεν ήταν ποτέ στ’ αλήθεια δικά μας;

Η Κατερίνα Ντούγκα Κοτοπούλου σπάει το φράγμα που χωρίζει τους ζωντανούς από τους νεκρούς. Γίνεται η φωνή μετά τη σιωπή και η ύπαρξη στη διάσταση του κενού. Αναζητά, αποκαλύπτει, μαρτυρά όλα όσα επιμελώς αποφεύγουμε να ξεστομίσουμε. Αναμετράται με τον εαυτό της και αξιολογεί τις κατασκευές της ζωής της. Αυτές που ορίζουν την επίπλαστη επιτυχημένη πορεία της ζωής μας. Αυτές που κλείνοντας τα μάτια δείχνουν πόσο μάταια κατασπαταλήσαμε τον λίγο χρόνο μας πάνω στη ζωή.

Θαρρετά αποκαλύπτει τις αλήθειες, ορθώνει τη φωνή της και διεκδικεί μια συγγνώμη εαυτού. Μια συμφιλίωση και μια συγχώρεση για κάθε συνθηκολόγηση που επέτρεψε να ορίσει τον χρόνο της στη γη. Το βιβλίο της, ένα σεισμός, ένα τράνταγμα που όλοι πρέπει να διαβάσουμε και να νιώσουμε για να μπορούμε να αναμετρηθούμε με το σαρκίο μας όταν θα οδεύει στην τελευταία του κατοικία. Ένας ειλικρινής διάλογος με όσα κρύβουμε μέσα μας και όσα πραγματικά επιθυμούμε για να μην είναι μάταιο το πέρασμά μας πάνω στη γη.

Είναι αλήθεια, το τελευταίο μας ταξίδι είναι χωρίς αποσκευές, όπως λέει και η συγγραφέας, γιατί η αγάπη, η αξία, τα όνειρα, τα θέλω, δεν χωρούν πουθενά και δεν θα πρέπει να χωρούν. Οφείλουν να είναι φάροι αναμμένοι που θα μας δείξουν τον δρόμο για το τελευταίο ταξίδι της ψυχής μας, αλλά και τα ίχνη για να μας βρίσκουν όσοι στ’ αλήθεια μας αγάπησαν.

Σταυρούλα Δεκούλου