[ Platonic Conversation (1925) Felice Casorati ]
Ανοικοδομώ τη σάρκα, τους μύες και το δέρμα
σε μια άσεμνη άρθρωση
μη γεννήσει η εμπιστοσύνη φόβου αφορμή.
Θλιβερός είναι ο θάνατος μόνο μεταξύ των αδυνάτων.
Άστε με να κοιμηθώ δίπλα σας |
κρατήστε με μυστικό σας.
Δείξτε εκτίμηση στην χειμωνόδαρτη ικέτιδα της δικής σας μοίρας,
δεν έχω μυρωδιές, κι ανέλπιστα Άστε με να ονειρευτώ,
αποδιωγμένη, ούτε συναισθήματα έχω.
Μου αρέσει να με βλέπετε σαν δέντρο,
με τα κλαδεμένα κλαδιά του,
απαντοχή γενείτε μου και σκέπη ενάντια
στις εγκαταλελειμμένες μου φωλιές απ’ τη
βιασύνη των αφίξεων και των αναχωρήσεων |
[...]
«Ω, αίσθηση αγαλλίασης
ονειρεύτηκα να πεθαίνω δίπλα σας,
κρυμμένος από τα φώτα της πόλης,
μετά από τη μαχαιριά της γλώσσας σας πάνω μου,
στο παρκάκι μπροστά στην παλιά βουλή |
Η τρυφερότητά σας, θυμάμαι, ήταν μια πληγή
στη συνήθεια του μίσους, Μια ενέδρα, επίσης.
μια στοργική επαγρύπνηση ανάμεσα
στις αιχμηρές πέτρες της επιθυμίας σας»
Φταίνε οι μνήμες, βλέπετε,
αυτά τα ιερά αντικείμενα,
οι κυκλικές ολοστρόγγυλες,
σωστές επαναστάσεις
τ’ απαλά, λευκά μου μάγουλα.
[...]
Αγιάστε το δέρμα μου που καλύπτεται
απ’ το πάθος των λέξεών σας.
Αποδεχτείτε την έλλειψη ντροπής μου
την σεμνοπρόσωπη την όψη μου,
καταπατήστε τα μυρμήγκια της ελπίδας.
«την θηλυκή πλευρά μου
πνίξανε τόσα γυναικεία χέρια πλοκάμια χταποδιού.
Βασσαρίδες διαμέλισαν
τρώγοντας ωμό το καρβουνιασμένο κρέας μου.
κατακρεουργημένος - ψάχνοντας για ουρανό-
θρασύχειρα δάχτυλα μετουσιώνονταν σε στρατιώτες
υπηρέτες κι με ‘πνιγαν σφίγγοντάς με ως γάμπες κισσοί,
κόκκινοι σαν κραυγή,
ως αίμα ρέον, στιγμές σιωπής συγκεντρώνονταν στο στήθος μου,
και δεν μπορούσα να αναπνεύσω,
γίνονταν παρελθόν, μέχρι κάποιες
επέστρεφαν στο μέλλον
ποτάμι από υγρές παπαρούνες»
[...]
Και εγώ που διάβασα στην Ναντια του Μπρετόν
οτι ο Έρωτας ειναι φωτιά,
να που τελικά σας δείχνω ότι είναι νερό
και το νερό δεν φυλακίζεται στα δάχτυλα,
ρέει, χωρίς να ανήκει φυτεμένο
μεταξύ των μηρών του νου.
«περιμένω να με κάνετε, το γεύμα σας - Θα συγχωνευτώ μαζί σας |
από έφηβος έμαθα να φλερτάρω με την καταστροφή,
να υπηρετώ την κάθε εξουσία θρησκείας
έστιν όλως αναιδής όλως αιματωμένος
ακόμα και μαδώντας μαργαρίτες σε βρώμικα πλακάκια»
Να το ξέρετε, Η σωτηρία χρειάζεται βαθειά φροντίδα !
μόνο με ‘σας ξεχνώ όλες μου τις λέξεις
και αφου ο ερωτας είναι διττός
εσείς κι εγώ είμαστε αυτός
[ δύο πτώσεις, μια ανάσα,
μια αιωνιότητα που διαρκεί
μόνο μια στιγμή ]
Η τρυφερότητά σας, θυμάμαι, ήταν μια πληγή
στη συνήθεια του μίσους, Μια ενέδρα, επίσης.
μια στοργική επαγρύπνηση ανάμεσα
στις αιχμηρές πέτρες της επιθυμίας σας»
Φταίνε οι μνήμες, βλέπετε,
αυτά τα ιερά αντικείμενα,
οι κυκλικές ολοστρόγγυλες,
σωστές επαναστάσεις
τ’ απαλά, λευκά μου μάγουλα.
[...]
Αγιάστε το δέρμα μου που καλύπτεται
απ’ το πάθος των λέξεών σας.
Αποδεχτείτε την έλλειψη ντροπής μου
την σεμνοπρόσωπη την όψη μου,
καταπατήστε τα μυρμήγκια της ελπίδας.
«την θηλυκή πλευρά μου
πνίξανε τόσα γυναικεία χέρια πλοκάμια χταποδιού.
Βασσαρίδες διαμέλισαν
τρώγοντας ωμό το καρβουνιασμένο κρέας μου.
κατακρεουργημένος - ψάχνοντας για ουρανό-
θρασύχειρα δάχτυλα μετουσιώνονταν σε στρατιώτες
υπηρέτες κι με ‘πνιγαν σφίγγοντάς με ως γάμπες κισσοί,
κόκκινοι σαν κραυγή,
ως αίμα ρέον, στιγμές σιωπής συγκεντρώνονταν στο στήθος μου,
και δεν μπορούσα να αναπνεύσω,
γίνονταν παρελθόν, μέχρι κάποιες
επέστρεφαν στο μέλλον
ποτάμι από υγρές παπαρούνες»
[...]
Και εγώ που διάβασα στην Ναντια του Μπρετόν
οτι ο Έρωτας ειναι φωτιά,
να που τελικά σας δείχνω ότι είναι νερό
και το νερό δεν φυλακίζεται στα δάχτυλα,
ρέει, χωρίς να ανήκει φυτεμένο
μεταξύ των μηρών του νου.
«περιμένω να με κάνετε, το γεύμα σας - Θα συγχωνευτώ μαζί σας |
από έφηβος έμαθα να φλερτάρω με την καταστροφή,
να υπηρετώ την κάθε εξουσία θρησκείας
έστιν όλως αναιδής όλως αιματωμένος
ακόμα και μαδώντας μαργαρίτες σε βρώμικα πλακάκια»
[...]
Να το ξέρετε, Η σωτηρία χρειάζεται βαθειά φροντίδα !
μόνο με ‘σας ξεχνώ όλες μου τις λέξεις
και αφου ο ερωτας είναι διττός
εσείς κι εγώ είμαστε αυτός
[ δύο πτώσεις, μια ανάσα,
μια αιωνιότητα που διαρκεί
μόνο μια στιγμή ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου