"25η Μαρτίου … κάθε χρόνο" της Σταυρούλας Δεκούλου

 

(Η ζωγραφιά από το διαδίκτυο έχει την υπογραφή των μαθητών που την έφτιαξαν)

Έφυγα από το σπίτι νωρίς το πρωί, σήμερα, 25η Μαρτίου. Πριν βγω από την πόρτα έλεγξα άλλη μία φορά τη σιδερωμένη φούστα, το κολλαριστό πουκάμισο, τα γυαλισμένα μαύρα παπούτσια, το μπεζ καλσόν. Όλα έτοιμα και καμαρωτά περίμεναν από την προηγούμενη στις κρεμάστρες τους να τιμήσουν τους Ήρωες. Ήταν όλα στην εντέλεια. Στις δώδεκα το μεσημέρι ξεκινούσε η παρέλαση.

Όμως εγώ δεν θα την έβλεπα. Δεν θα καμάρωνα την περπατησιά της και τα μαλλάκια της που από χτες τα είχα πλέξει με περισσή φροντίδα. Δεν θα χειροκροτούσα δακρυσμένη, γεμάτη καμάρι… γιατί καμάρι είναι να θέλουν τα παιδιά σου να διαβαίνουν στα βήματα των Ηρώων. Δεν θα βαστούσα την μικρή μου αγκαλιά να κουνά όλο χαρά τη σημαιούλα της και να λέει,

«Κοίτα μαμά! Πάλι ο παππούς θα μας βλέπει από ψηλά και θα καμαρώνει»

Τίποτα από αυτά δεν έκανα γιατί σήμερα ο δικός μου ο πόλεμος, ο δικός μου αγώνας όπως και πολλών άλλων γινόταν πίσω από πόρτες κλειστές. Παλεύαμε με τη ζωή να την κάνουμε να κρατήσει λίγο παραπάνω. Παλεύαμε να στεγνώσουμε τα μάτια των γονιών στον ύστατο αποχαιρετισμό. Και γίνηκαν τα δάκρυα θάλασσα και εμείς χωρίς καράβια παλεύαμε με τα κύματα του πόνου. Και γίνηκε ο πόνος φωτιά κι έκαιγε τα πάντα γύρω του. Γιατί είναι δύσκολος ο αποχαιρετισμός όταν δεν ακολουθεί τη φυσική ροή της η ζωή.

Σήμερα οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί για να φτάσει η είδηση του Ευαγγελισμού στη γη. Σήμερα ήταν μια υπέροχη μέρα γιατί οι άγγελοι ένωσαν και πάλι τη γη με τον ουρανό και η γέφυρα όποιος τη διάβαινε ήταν λουσμένη στο φως του Θεού.

Αρκέστηκα σε ένα τηλέφωνο να βεβαιωθώ πως όλα στο σπίτι ήταν καλά και η μικρή έφυγε για την παρέλαση. Αρκέστηκα σε ένα "σ’ αγαπώ" από μακριά και ένα "θα είναι σαν να είμαι εκεί" και συνέχισα. Και γύρω στις δώδεκα και κάτι σαν ήχησε το τηλέφωνο … άκουσα στην άλλη άκρη τη φωνή του εκφωνητή… "παρελαύνει το 1ο Γυμνάσιο Ζωγράφου",  τα εμβατήρια, τα χειροκροτήματα κι ύστερα έκλεισε.

Σκούπισα τα μάτια μου…

Σήμερα η μέρα μου όπως και πολλών άλλων ήταν ένας πόλεμος… Μακριά από μας η ζωή νικούσε και τα παιδιά περπατούσαν περήφανα, ενώ εκεί που ήμασταν η μάχη χανόταν και όλοι μας μετρούσαμε τις πληγές μας …

Η έννοια του Ήρωα όσο περνούν τα χρόνια πλουτίζει, γιγαντώνεται, αποκτά χιλιάδες διαστάσεις. Τιμούμε τη θυσία τους πράττοντας το σωστό, ορθώνοντας το ανάστημά μας, επιλέγοντας το δίκαιο και όχι το ευχάριστο, κλέβοντας από τον εαυτό μας και χαρίζοντας αλλού, μοιράζοντας και όχι σκορπώντας, προσπαθώντας για τη ζωή, την παιδεία, την οικογένεια, το ψωμί και το δίκιο του διπλανού μας.

Γινόμαστε Ήρωες στην σκιά των Ηρώων για να δικαιώσουμε το αίμα τους που ακόμα αχνίζει στη γη …

Σήμερα δεν πήγα στην παρέλαση, δεν είδα το παιδί μου ...

(Ξέρω όμως πως με είδες εσύ Πατέρα, να περπατώ σωστά τα χνάρια τα δικά σου… )

Χρόνια σας πολλά Έλληνες!

Σταυρούλα Δεκούλου,

Λογοτέχνις, Μέλος Δ.Σ. Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών