Το διήγημα "Το χάσικο ψωμί"της Παναγιώτας Λάμπρη συνιστά μία έξοχη λογοτεχνική διαδρομή για όποιον αναγνώστη επιθυμεί να μεταβεί στην ανάγλυφη πυρωσιά της μνημονικής ανάπλασης του ψυχικού του τοπίου.
Εκεί θα ανταμώσει τον εαυτό του να οσφραίνεται τη μυρωδιά του χάσικου ψωμιού, να ορέγεται την γλυκύτητα της καραμέλας, πρώτα φαντασιακά κι έπειτα πραγματικά, ακροβατώντας, όπως τότε, ανάμεσα στο νήμα που συνδέει την ένταση της προσμονής με την έκταση της λαχτάρας. Εκεί θα ακούσει τον ήχο της καμπάνας να χαϊδεύει την ψυχικό τόνο της ύπαρξης προτού εξανεμιστεί το βίωμα στα αραιώματα του χρόνου.
Κι όλα αυτά μας τα απλώνει η Π.Λ.άφθονα και πηγαία σε μια γλώσσα λιτή. Μάλιστα μέσα στη γλώσσα εποικίζουν διάλογοι δοσμένοι απ' την Παναγιώτα στην ντοπιολαλιά του χωριού της και της τότε εποχής (σ' ένα χωριό της Άρτας), γεγονός που αφαιρεί την κρούστα της γλωσσικής απόστασης και δηλώνει τον χατακτήρα της εσωτερικής αυτοενδυνάμωσης της γλώσσας.
Το διήγημα μέσω της σπονδυλωτής αναπτυξής του όχι μόνο δεν απομονώνει τα διάφορα κεφάλαια μεταξύ τους, αλλά αντιθέτως το κάθε ένα συνιστά την χρωστική ουσία ενός υπαρξιακού μίγματος, ενιαίου κι αδιαίρετου, το οποίο ανασυντάσσεται στην ανάγνωσή μας ως μια συμπαγής μνημονική οντότητα, όχι σαν κάτι εξερχόμενο που απλώς ο αναγνώστης απολαμβάνει σαν θεατής, αλλά ως ένας εσωτερικός κόσμος που ξεβλαστώνεται από τα άγονα και ξερά εδάφη της σημερινής λήθης και αναρριχάται στις βιωματικές πλαγιές της μνήμης μας.
Θαρρείς πως όλος αυτός ο κόσμος είναι εγγεγραμμένος μέσα μας, στα πιο ανάλαφρα ψυχικά φτερουγίσματα και η Π.Λ. μέσα κι από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της παρουσιάζει τον δικό της κόσμο στην πρωτόπλαστη επαφή του με το υπάρχον και συνάμα ανασυσταίνει όλους τους κόσμους, όλα τα αγγίγματα κι όλες τις εμπειρίες που εσωκλείουν όλη αυτήν την ιερότητα που αναδύεται από τις γήινες κλιμακώσεις του υπαρκτού...
Γιάννης Βαρούχας, Ποιητής
Επιμέλεια ανάρτησης: Σταυρούλα Δεκούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου