"ΜΠΡΕΝΤΑ" του Ευάγγελου Ρήγα

  

Κριτική Ποίησης: "Μπρέντα" του Ευάγγελου Ρήγα 

Ένα βαγόνι μνήμης πάνω σε ξεχασμένες ράγες

Η Μπρέντα του Ευάγγελου Ρήγα δεν είναι απλώς μια ποιητική συλλογή, αλλά ένα ταξίδι στη ρημαγμένη συνείδηση του παρόντος. Μέσα της κατοικεί η μνήμη, η ενοχή, η σιωπή και η βαθιά θλίψη μιας κοινωνίας που επαναλαμβάνει τις ίδιες πληγές. Ο ποιητής μάς μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου οι σταθμοί έχουν κλείσει, οι φωνές έχουν κοπάσει, και ο χρόνος μοιάζει να κυλά χωρίς να τον περιμένει κανείς.

Ο Ρήγας γράφει με συγκράτηση και θυμό, με οξύνοια και απελπισία, ισορροπώντας ανάμεσα στη συλλογική εμπειρία και την εσωτερική εξομολόγηση. Χτίζει τη γλώσσα του όχι με λογοτεχνικές ευκολίες αλλά με υπόγεια ένταση και υπαρξιακή ειλικρίνεια. Οι εικόνες του είναι ζωντανές αλλά και αόρατες — σκιές και απομεινάρια μιας ανθρώπινης παρουσίας που εξακολουθεί να επιμένει σε έναν κόσμο που μοιάζει να την αρνείται.

Η Μπρέντα είναι μια σπουδή στην ήττα, όχι ως αποτυχία, αλλά ως τρόπος ύπαρξης. Ο ποιητής δεν ψάχνει για λύτρωση. Αντίθετα, αναγνωρίζει τη φθορά, την επανάληψη της βίας, την παγίδευση στις ίδιες ιστορικές γραμμές. Ο κόσμος δεν άλλαξε. Απλώς άλλαξε η σελίδα. Οι γραμμές έμειναν οι ίδιες.

Κι όμως, μέσα σε αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρα, ο Ευάγγελος Ρήγας διατηρεί μια σχεδόν αθώα πίστη στον άνθρωπο. Όχι στον άνθρωπο του συστήματος, του τίτλου ή της εξουσίας, αλλά στον άνθρωπο του βλέμματος, του χαμόγελου, της επιμονής. Υπάρχει ακόμη χώρος για εμπιστοσύνη, για φαντασία, για αντίσταση μέσα από την τρυφερότητα.

Η συλλογή παρακολουθεί τη ματαίωση της Ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα διασώζει την επιθυμία για έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν προτείνει λύσεις· αναζητά συνείδηση. Δεν αναφωνεί· υπαινίσσεται. Και αυτό την κάνει τόσο ισχυρή.

Η Μπρέντα είναι μια βαθιά ανθρώπινη κατάθεση. Ένα κείμενο που σε αγγίζει αργά και με δύναμη. Δεν σε λυτρώνει, αλλά σε αφήνει να νιώσεις. Και αυτή, ίσως, είναι η μεγαλύτερη της αρετή.

Σταυρούλα Δεκούλου, Ειδική Γραμματέας Ε.Ε.Λ. 

ΒΕΝΕΡΑΛΙΑ της Βίκυς Μπούρη - Αναγνώστη

Η συλλογή «ΒΕΝΕΡΑΛΙΑ» της ποιήτριας Βίκυς Μπούρη – Αναγνώστη, δεν είναι απλά μια σειρά ποιημάτων, αλλά ένας ύμνος, μια γιορτή της αγάπης και του έρωτα, που αντηχεί σαν αρχαίο τελετουργικό προς τιμήν της Αφροδίτης, της θεάς που εκπροσωπεί την ομορφιά, το πάθος και τη ζωή. Με κάθε στίχο, η ποίηση μεταμορφώνεται σε μια μαγική μυσταγωγία, όπου ο αναγνώστης καλείται να βυθιστεί στα βαθύτερα νερά του αισθήματος, εκεί όπου ο χρόνος και η ύπαρξη χάνονται μέσα στον ορίζοντα της λατρείας του έρωτα.

Αυτή η ποιητική συλλογή είναι σαν ένας κήπος γεμάτος λουλούδια. Αρώματα και χρώματα αναδύονται από κάθε λέξη, από κάθε εικόνα. Ο έρωτας εδώ δεν είναι μια απλή υπόθεση της καρδιάς. Είναι μια πολυσύνθετη, ζωντανή δύναμη που αγκαλιάζει το σώμα, το πνεύμα και τον χρόνο. Μέσα από αινιγματικούς συμβολισμούς και πλούσια λυρική γλώσσα, η συλλογή φωτίζει τον έρωτα ως μυστήριο αλλά και ως φωτεινό μονοπάτι, όπου η χαρά και ο πόνος μπλέκονται σε ένα αέναο παιχνίδι.

Ο χρόνος στην ποίηση των «ΒΕΝΕΡΑΛΙΩΝ» δεν είναι γραμμικός ούτε αυστηρά οριοθετημένος. Είναι μια αέναη κίνηση, ένας χορός φωτός και σκιάς, όπου οι αναμνήσεις ζωντανεύουν και η ελπίδα ανανεώνεται. Τα ποιήματα μοιάζουν να αναπνέουν τον αέρα της άνοιξης αλλά και τον ψίθυρο του φθινοπώρου, προσφέροντας μια διττή εικόνα της ζωής. Τη γονιμότητα της αγάπης και την παροδικότητα της ύπαρξης.

Η φύση, με τα άνθη της, τα αρώματα, το φως του φεγγαριού και το θρόισμα των φύλλων είναι η ίδια η καρδιά της ποίησης. Ένας ζωντανός καμβάς όπου ζωγραφίζεται το πάθος, η τρυφερότητα, η απώλεια και η αναγέννηση. Κάθε στοιχείο της φύσης γίνεται φορέας νοήματος, ένα σύμβολο που μιλά για το αέναο παιχνίδι της αγάπης, της ελπίδας και της θλίψης.

Η θυσία, που διαπερνά πολλές από τις εικόνες, δεν παρουσιάζεται εδώ ως τραγωδία, αλλά ως η ίδια η ουσία του έρωτα. Η πληγή που ανοίγει, το αίμα που ρέει, η θυσία που δίνεται είναι το χώμα όπου φυτρώνει το λουλούδι της αγάπης. Με αυτόν τον τρόπο, το πάθος και η αφοσίωση αποκτούν μια ιερή διάσταση, αναδεικνύοντας τη βαθιά σύνδεση μεταξύ του ανθρώπινου πόνου και της δημιουργίας ομορφιάς και ζωής.

Το ανθρώπινο είναι παρόν με όλες τις αντιφάσεις του: η μοναξιά και η ανάγκη για σύνδεση, η αναζήτηση του φωτός μέσα στο σκοτάδι, η ευαλωτότητα που μεταμορφώνεται σε δύναμη. Η εικόνα της «κινούμενης σκιάς» που «αναζητά το φως για να υπάρξει» αποτυπώνει με ευαισθησία την ανθρώπινη ύπαρξη, τόσο εύθραυστη όσο και ανθεκτική, διαρκώς σε κίνηση και αναζήτηση.

Η στιγμή που «του φθινοπώρου άνοιξε η αυλαία» και η «μαινάδα» που «είναι μόνη, δίχως παρέα» μάς ταξιδεύουν σε ένα ερωτικό δράμα γεμάτο πάθος και μοναξιά, όπου η ένταση των αισθημάτων δεν αποκλείει την αίσθηση της αποξένωσης. Εδώ ο έρωτας μοιάζει με θεατρικό έργο, όπου οι ήρωες ζουν με όλη τους την ψυχή αλλά και με την αβεβαιότητα που φέρνει η ζωή και το πάθος.

Κάποιοι στίχοι της συλλογής λειτουργούν σαν μικροί φάροι που φωτίζουν το σύνολο του έργου:

 

«Κάθε αγκάθι μια πληγή, Κι από το αίμα ένα όμορφο λουλούδι ανθή.» Εδώ, η μεταμόρφωση του πόνου σε ομορφιά γίνεται αλληγορία της αγάπης που ξεπερνά τις δυσκολίες και γεννά τη ζωή και το φως. Είναι μια γιορτή της θυσίας που αναδεικνύει τη δύναμη της ψυχής να μεταμορφώνει το τραύμα σε λουλούδι.

«Κινούμενες σκιές είμαστε, το φως αναζητάμε για να υπάρχουμε.» Μια ποιητική αναφορά στην ανθρώπινη ύπαρξη ως συνεχής αναζήτηση και μετακίνηση μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες, όπου το φως συμβολίζει το νόημα, την αγάπη και την αλήθεια που αναζητούμε για να ζήσουμε πλήρως.

«Του φθινοπώρου άνοιξε η αυλαία, αχ, πού να ξέρω πως μαινάδα θα ήσουν μόνη, δίχως παρέα.» Αυτή η εικόνα συγκεντρώνει όλη την ένταση του πάθους και της μοναξιάς, την αέναη πάλη ανάμεσα στο φωτεινό και το σκοτεινό μέσα στην ερωτική ψυχή, αποκαλύπτοντας τον ποιητικό στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη φύση και τις εσωτερικές συγκρούσεις.

Η συλλογή «ΒΕΝΕΡΑΛΙΑ» είναι, εν τέλει, μια ποιητική όαση, ένα καταφύγιο όπου ο αναγνώστης καλείται να βυθιστεί στις αμέτρητες αποχρώσεις του έρωτα και της ζωής. Είναι μια πρό(σ)κληση να αγκαλιάσουμε το φως και το σκοτάδι που ζουν μέσα μας, να δεχτούμε τον πόνο και τη χαρά ως ενωμένα στοιχεία της ύπαρξης, και να βρούμε μέσα από τη γιορτή της Αφροδίτης το δικό μας μονοπάτι προς την αγάπη και την αλήθεια.

Σταυρούλα Δεκούλου, Ειδική Γραμματέας Ε.Ε.Λ.

Φώτης Καρύδας ~ Ποιητική νοημοσύνη

 

Η ποιητική συλλογή του Φώτη Καρύδα με τίτλο «Ποιητική νοημοσύνη» αποτελεί μια βαθιά και σπαρακτική κατάθεση του ποιητή, γεμάτη από συναισθηματική ένταση, αγωνία και υπαρξιακή αβεβαιότητα. Κάθε ποίημα εκφράζει την εσωτερική αναζήτηση ενός ανθρώπου που ζει και αναπνέει σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο και καταστροφή, ωστόσο, η ποιητική γραφή του δεν εξαντλείται στον θρήνο και την απογοήτευση. Η συλλογή «Ποιητική Νοημοσύνη» διαπραγματεύεται την ανθρώπινη εμπειρία μέσα από έναν φακό βαθιάς υπαρξιακής αγωνίας, κοινωνικής κριτικής και ατομικής αποξένωσης. Ο ποιητής, με πλούσιο λυρισμό και δραματική ένταση, παρασύρει τον αναγνώστη σε έναν κόσμο όπου η αγάπη, η μοναξιά, η ελπίδα και η απογοήτευση εναλλάσσονται συνεχώς, δημιουργώντας μια θλιμμένη αλλά και συνάμα βαθιά διαφωτιστική εικόνα της σύγχρονης ανθρώπινης ύπαρξης.

Στη συλλογή εισάγεται η έννοια της μοναξιάς ως κεντρικό μοτίβο, χαρακτηρίζοντάς την ως αέναη και πανταχού παρούσα. Η μοναξιά είναι αυτή που καθορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη και διαπλέκεται με την αδυναμία να βρουν οι άνθρωποι αυθεντικές και πλήρεις συνδέσεις. Δηλώνεται μέσα από τους στίχους η τραγική έννοια της «μοναξιάς του πλήθους». Η «ελεύθερη πτώση» και η αναφορά σε «μηχανές που μιμούνται ανθρώπινα συναισθήματα» αποτυπώνουν την αποξένωση του ατόμου στην τεχνολογική εποχή, όπου οι συναισθηματικοί δεσμοί γίνονται πιο τεχνητοί και πιο απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα.

Αυτό το σπαρακτικό ύφος της ποίησης, γεμάτο με εικόνες καταστροφής, απογοήτευσης και σύγκρουσης, δεν είναι παρά το απόσταγμα της βιωμένης εμπειρίας του ποιητή, που υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής σε περιοχές συγκρούσεων και πολέμων. Οι στίχοι του δεν είναι απλώς προσωπικές εξομολογήσεις, αλλά οι κραυγές ενός ανθρώπου που είδε, έζησε και καταδίωξε τον πόνο σε περιοχές του κόσμου που σπαράσσονται από τον πόλεμο. Ο ποιητής δεν προσφέρει απλώς εικόνες του καθημερινού ανθρώπινου πόνου, αλλά μεταφέρει την ψυχική και συναισθηματική του πληγή από όσα κατέγραψε στα πεδία της μάχης. Οι έντονες εικόνες και η βαθιά θλίψη που κυριαρχούν στην ποίηση είναι, σε μεγάλο βαθμό, προϊόν της εμπειρίας του: ο πόνος, η απώλεια, η διάλυση κάθε ανθρώπινης αξίας και το πένθος που βιώνουν οι επιζώντες, αποτυπώνονται με τρόπο αυθεντικό και συναισθηματικά ισχυρό.

Ο Φώτης Καρύδας μέσα από τους στίχους γεμάτους σκιές και ερωτήματα, δεν παύει να αναζητά τη βαθύτερη αλήθεια και να αναδεικνύει τη συνεχιζόμενη μάχη του ανθρώπου για να βρει τον σκοπό του, ακόμα και μέσα στην καταστροφή. Οι ερωτήσεις για την αλήθεια και την αγάπη, οι προβληματισμοί για τον θρόισμα της ελπίδας σε έναν κόσμο που φαίνεται να διαλύεται, καθιστούν τη συλλογή μια ουσιαστική αναφορά στο διαρκές ερώτημα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Συχνά οι στίχοι του ποιητή μοιάζουν να καταλήγουν σε αδιέξοδο, σε μια ατέρμονη αναζήτηση για το αληθινό νόημα του κόσμου. Οι εικόνες της μοναξιάς, της απογοήτευσης και της αβεβαιότητας δημιουργούν μια αίσθηση ότι η ζωή μας είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνει τις ίδιες απογοητεύσεις. Αλλά σε αυτή την υπαρξιακή κρίση, ο ποιητής δεν παραδίνεται στην απελπισία. Αντίθετα, στέλνει το μήνυμα ότι το «καλό» μπορεί πάντα να θριαμβεύσει, έστω και αν χρειάζεται να αναζητηθεί μέσα από τα ερείπια της ανθρωπότητας και τη συντριβή των ιδεών. Ένας στίχος από το ποίημα «Κλέφτες Ονείρων» επισημαίνει αυτό το κεντρικό μήνυμα: «Στο τέλος των παραμυθιών νικάει το καλό». Αυτός ο στίχος αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, την ουσία του έργου και της φιλοσοφίας της συλλογής.

Παρά την αίσθηση του απόλυτου σκοταδιού που πολλές φορές διαπερνά την ποίηση του ποιητή, παραμένει πάντα μια σπίθα ελπίδας και αναγνώρισης ότι η αλήθεια και η ανθρωπιά μπορούν τελικά να επικρατήσουν. Η σκέψη ότι το σκοτάδι ακολουθεί η λυκαυγή. Αυτή η ιδέα ότι το καλό θα επικρατήσει στο τέλος των παραμυθιών είναι μια υπόσχεση που ανατρέπει την απογοήτευση και μας υπενθυμίζει ότι η αλήθεια, ο έρωτας, η αγάπη και η πραγματική ανθρώπινη σύνδεση είναι πάντα κάτι που μπορούμε να βρούμε, ακόμα και όταν φαίνεται πως όλα γύρω μας καταρρέουν.

Εν κατακλείδι, η Ποιητική νοημοσύνη είναι μια ισχυρή επαναστατική φωνή για τον άνθρωπο που αναζητά το νόημα σε έναν κόσμο που μοιάζει να καταρρέει. Και, παρόλο που ο πόνος και η θλίψη κυριαρχούν, η τελική έμφαση είναι και θα πρέπει να είναι στην πεποίθηση ότι το καλό, στο τέλος, νικάει – μια αλήθεια που θα έπρεπε να αντηχεί τόσο στην ποίηση όσο και στην πραγματικότητα της ζωής μας.

Σταυρούλα Δεκούλου

Ειδική Γραμματέας Δ.Σ. Ε.Ε.Λ.

Probing the firmament - Ανιχνεύοντας το στερέωμα, Σοφία Σκλείδα

Στην τρίγλωση ποιητική συλλογή της Σοφίας Σκλείδα, αναδύεται ένας κόσμος βαθιά υπαρξιακός, συμβολικός και εσωτερικά πολυεπίπεδος. Οι στίχοι πυκνοί σε νοήματα, μεταφέρουν έναν διαρκή στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, την πνευματική αναζήτηση και την εναγώνια προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει το "είναι" του μέσα από τα μονοπάτια της μνήμης και της θεϊκής αναζήτησης.

Τα ποιήματα πραγματεύονται διαχρονικά ζητήματα, όπως η αναζήτηση της αλήθειας, η εσωτερική κάθαρση, η διαφυγή από τις συμβατικές παγίδες της κοινωνίας και η επαφή με το θείο. Παρατηρείται έντονος στοχασμός πάνω στη μνήμη, την απώλεια και την ψυχική λύτρωση, με έναν λόγο που συχνά θυμίζει προσευχή ή μυστικιστική εξομολόγηση. Το θεϊκό στοιχείο προβάλλεται ως μονοπάτι σωτηρίας και ταυτόχρονα ως πηγή εσωτερικής διαμάχης.

Η γλώσσα των ποιημάτων είναι ιδιαίτερα ιδιωματική, με έντονη χρήση νεολογισμών και γλωσσικών ανατροπών. Οι λέξεις μοιάζουν να σπάνε τη συμβατική τους έννοια, να αναδομούνται και να αποκτούν νέο συμβολικό βάρος. Ο αναγνώστης καλείται να επαναδιαπραγματευτεί την ερμηνεία τους, ακολουθώντας μια ποιητική ροή που κινείται ανάμεσα στο υπερρεαλιστικό και το οντολογικό. Η δομή είναι συχνά ελεύθερη, δίχως τυπικούς περιορισμούς, κάτι που ενισχύει την αίσθηση της εσωτερικής ροής και του ακατάπαυστου διαλόγου με το άγνωστο και το υπερβατικό.

Παράλληλα, τα ποιήματα διακρίνονται για την έντονη εσωτερική αξιολόγηση του εαυτού. Η ποιήτρια περνάει τον εαυτό της μέσα από δοκιμασίες, φιλτράρει τον κόσμο μέσα από τη σίτα ενός ποιητικού κόσκινου, αναζητώντας να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, επιδιώκει να αναδείξει το αγνό, το καθαρό, το άγιο. Παράλληλα, στιγματίζει και αποδιώχνει καθετί επίπλαστο, καθετί εφήμερο, όλη αυτή τη λάμψη που αποπροσανατολίζει από τον δρόμο της αρετής και εμποδίζει την ανύψωση της ψυχής. Η γραφή της είναι ανθρωποκεντρική, στοχεύει στη διδασκαλία, στον αναστοχασμό του σκοπού της ζωής και στην επικέντρωση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου και την ανύψωση της ψυχής, συμβάλλοντας στον προσδιορισμό της απόστασης του ανθρώπου από το θείο.

Οι συμβολισμοί είναι έντονοι και πολυδιάστατοι: η "σκιά" ως συνοδοιπόρος του πόνου,  τα "σύννεφα" και ο "καπνός" ως σημεία μετάβασης και αποδέσμευσης από τα εγκόσμια. Μέσα από την αλληγορία, τα ποιήματα μοιάζουν να αναζητούν την υπέρβαση των γήινων δεσμών και τη λύτρωση της ψυχής. Μέσα από τις λέξεις της η γυναίκα ανυψώνεται, η πίστη γιγαντώνεται, η ζωή εξυψούται ως έννοια και ως δυναμική να αγγίξεις την εικόνα που ο Θεός έχει για τον άνθρωπο. 

Συνολικά, η ποιητική αυτή σύνθεση αποτελεί μια ισχυρή κατάθεση ψυχής. Με μια γλώσσα πλούσια, συμβολική και ανατρεπτική, η ποιήτρια δημιουργεί ένα τοπίο υπαρξιακής αναζήτησης, εσωτερικής κάθαρσης και πνευματικής αναγέννησης. Πρόκειται για μια ποιητική διαδρομή που καλεί τον αναγνώστη να ακολουθήσει, όχι μόνο για να ανακαλύψει τον δημιουργό, αλλά και για να επαναπροσδιορίσει τη δική του σχέση με το άγνωστο και το θείο.

Σταυρούλα Δεκούλου, Λογοτέχνης

Ειδική Γραμματεάς Ε.Ε.Λ.

Στ’ ανοιχτά της θύμησης – Πόπη Μπαλαμωτή – Σπιτά

Στ’ ανοιχτά της θύμησης – Πόπη Μπαλαμωτή – Σπιτά

Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 2011

Η ποιητική συλλογή “Στ’ ανοικτά της θύμησης”, της Πόπης Μπαλαμωτή - Σπιτά συνιστά ένα ενιαίο, πολυεπίπεδο σύμπαν έκφρασης, γεμάτο εσωτερικούς κραδασμούς, λυρικές αποχρώσεις και υπαρξιακές αναζητήσεις. Η γραφή αποκαλύπτει τον στοχαστικό, αισθαντικό και πνευματικό βίο της ποιήτριας που επιθυμεί να ερμηνεύσει το ορατό και το αόρατο, το πραγματικό και το φαντασιακό, το βίωμα και τη μνήμη. Ο λόγος είναι υψηλού αισθητικού επιπέδου, με σαφείς επιρροές από τη μετασυμβολιστική παράδοση, διατηρώντας τη δική του όμως προσωπικότητα και εσωτερική συνέπεια.

Η ποιήτρια με πλούσιο, ακριβές και ταυτόχρονα αισθαντικό λεξιλόγιο συνυφαίνει εικόνες της φύσης, μυθολογικά στοιχεία και στιγμιότυπα προσωπικής ή συλλογικής μνήμης. Η φύση στα ποιήματα της γράφουσας δεν συνιστά απλώς ένα φόντο ή διακοσμητικό στοιχείο, αλλά είναι ζωντανός, ενεργός συνομιλητής του ανθρώπου, φορέας νοημάτων, αγγελιαφόρος ψυχικών καταστάσεων. Από τις ομιλούσες πεταλούδες ως τις ιεροτελεστικές τοπιογραφίες, η φύση λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στον υπαρκτό κόσμο και σε κάτι υπερβατικό, σχεδόν μυστικιστικό.

Η έμπνευση προβάλλεται ως μια υπαρξιακή ταραχή που μεταμορφώνει τον λόγο σε στίχο και το αίσθημα σε γλώσσα. Υπάρχει μια εσωτερική δραματουργία σε πολλά ποιήματα, όπου η ποιήτρια μοιάζει να ακροβατεί ανάμεσα στην προσδοκία και την απογοήτευση, στον έρωτα και την απώλεια, στη λήθη και τη μνήμη. Η ποιήτρια χρησιμοποιεί τον στίχο για να ενώσει τη γη με τον ουρανό, να μετατρέψει την απουσία σε παρουσία, να καταστρατηγήσει τον θάνατο και να εξυψώσει την αγάπη. Η επιθυμία για ένωση – είτε με τον αγαπημένο, είτε με τη φύση, είτε με το θείο – γίνεται διαρκής κινητήρια δύναμη της ποιητικής δημιουργίας, ενώ ο χρόνος παρουσιάζεται άλλοτε ως τρυφερός φορέας ανάμνησης και άλλοτε ως ολέθριος καταλύτης φθοράς.

Η συναισθηματική ένταση είναι πανταχού παρούσα, είτε εκφράζεται μέσα από έναν ψίθυρο τρυφερότητας είτε μέσω κραυγής αγωνίας. Οι σχέσεις είναι στο επίκεντρο, όχι με την κοινότοπη έννοια του έρωτα, αλλά ως συμμέτοχοι σε έναν υπαρξιακό διάλογο. Το πρόσωπο του «έτερου», του εραστή, του συντρόφου που απουσιάζει ή έχει χαθεί – είναι καθρέφτης, δίαυλος και πεδίο προβολής της εσωτερικής παλινδρόμησης ανάμεσα στην επιθυμία και την αδυναμία. Η απώλεια δεν παρουσιάζεται ποτέ κραυγαλέα. Είναι μια υπόγεια δόνηση, μια πίκρα που διαποτίζει τους στίχους, όχι για να τραυματίσει, αλλά για να εντείνει τη συγκίνηση της ανάμνησης και την ευγένεια της αγάπης.

Συχνά, η ποιήτρια, μέσω της εικονοποιίας δημιουργεί σκηνές εσωτερικής θέασης, πίνακες ψυχικών καταστάσεων, φορτισμένους με σύμβολα και μεταφορές. Η χρήση του χρώματος, του φωτός, της υφής, η αντίστιξη ανάμεσα σε φυσικά και υπερφυσικά στοιχεία, διαμορφώνουν ένα λογοτεχνικό τοπίο που δεν εξαντλείται ούτε προσπερνάται. Συνιστά προσοχή, επάνοδο και στοχασμό. Η ποίηση εδώ δεν είναι μόνο τέχνη, είναι ανάγκη. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος σώζει τη μνήμη από τη λήθη, τη ζωή από τη μηχανική επανάληψη, το συναίσθημα από τη φθορά. Το βλέμμα της ποιήτριας είναι βλέμμα διεισδυτικό, γεμάτο τρυφερότητα αλλά και γνώση, ενατενιστικό αλλά όχι ηττοπαθές. Η σχέση με τον χρόνο, την απουσία, τη θύμηση και τη θνητότητα διαπνέεται από μία στάση ταπεινής αποδοχής, που δεν αφοπλίζει το βίωμα αλλά το εξαγνίζει και το μεταποιεί.

Συνολικά, πρόκειται για μια συλλογή υψηλής ποιητικής ευαισθησίας, που αποδεικνύει πως η ποίηση παραμένει τόπος όπου η εσωτερική φωνή του ανθρώπου μπορεί να αρθρωθεί με ειλικρίνεια, βάθος και ομορφιά. Είναι μια κατάθεση που καλεί τον αναγνώστη όχι απλώς να διαβάσει, αλλά να συμμετάσχει, να αφεθεί και τελικά να μεταμορφωθεί μαζί της.

Σταυρούλα Δεκούλου, Λογοτέχνης

Ειδική Γραμματέας Ε.Ε.Λ.